Σήμερα
είναι η μέρα και για αυτή την όμορφη μέρα παραθέτουμε ένα απόσπασμα από ένα
καταπληκτικό κείμενο που έγραψε μερικά χρόνια πριν ο συγγραφέας Νίκος Δήμου για
την σχέση του ανθρώπου με τα ζώα.
«…Το ζώο στη ζωή μας δεν είναι υποκατάστατο. Η σχέση μαζί του είναι μια πρότυπη, αυθεντική,
πρωταρχική σχέση, υπαγορευμένη από την ίδια την φύση. Θα προχωρήσω όμως πάρα πέρα. Όχι μόνο το ζώο
δεν είναι υποκατάστατο – αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο. Η σύνδεση
με αυτό προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να το αντλήσουμε από αλλού. Ούτε από την
σχέση με άλλον άνθρωπο.
…
Το κοντινό μας ζώο είναι ό,τι μας απόμεινε από τον παράδεισο.
Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας που κάποτε
εγκαταλείψαμε.
Ήδη οι ψυχίατροι έχουν αποδείξει πως ένας τετράποδος σύντροφος
είναι το καλύτερο αντίδοτο στο άγχος της ύπαρξης. Ο άλλος άνθρωπος δεν μπορεί
να σας δώσει αυτό το αίσθημα του απόλυτα απλού. Ίσως μόνο ένα βρέφος, που κι
αυτό στην αρχή, είναι καθαρή φύση.
Ο Κούντερα έγραψε: “κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει
σε ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί, επειδή δεν το έδιωξαν
από τον Παράδεισο.”
Να γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο.
Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη
ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας.
Κι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα
μας χρειάζονται τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να
ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα.»
